Ένα από τα παθήματά μου

Αφορμή για αυτό που γράφω, είναι μία συζήτηση που είχα σήμερα με τον φίλο μου τον Ανταίο, και του έλεγα ότι δεν είμαι καθόλου φυσιογνωμίστρια.


Κάποτε κανονίσαμε με έναν φίλο να βρεθούμε. Είχα να τον δω πέντε συναπτά έτη.
Πήρα λοιπόν τον καλό μου και ξεκινήσαμε για την συνάντηση. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε στην Ν. Μάκρη, σε κάποιο συγκεκριμένο φανάρι.
Με το που φτάσαμε Ν. Μάκρη, τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω ότι σε δύο λεπτά θα είμαι στο φανάρι. Εντάξει, μου απαντά, και εγώ σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα είμαι εκεί.
Παρκάρω η καλή σου μπροστά στο φανάρι, (είχε χώρο εκτός δρόμου, γιαυτούς που θα βιαστούν να με κρίνουν), και περιμένω.
Ξαφνικά βλέπω ένα αυτοκίνητο να σταματάει σχεδόν δίπλα μας, και ο οδηγός να μας κοιτάζει.
Αχ ήρθε, αναφωνώ χαρούμενη στον καλό μου! Του αναβοσβήνω τα φώτα, περιμένω λίγο, ... τίποτα.
Ο Γιώργος (έτσι λένε τον φίλο μου) με κοίταζε ατάραχος. Τι να έκανα;
Βγήκα από το αυτοκίνητο, και καμαρωτή γεμάτη χαρά, τρέχω στον Γιώργο. Αυτό που πρόσεξα με την πρώτη ματιά, ήταν ότι ο Γιώργος ήταν αρκετά γερασμένος. (Πω πω! Γέρασε, σκέφτηκα).
Κατεβάζει το παράθυρό του και εγώ σκύβω, βάζω το κεφάλι μου μέσα και του σκάω δυο φιλιά!
Τι κάνεις; του λέω.
Καλά, απαντά κάπως μουδιασμένα.
Πάμε; τον ρωτώ. (Είχαμε κανονίσει να πάμε για φαγητό).
Που; με ρωτάει εκείνος.
Ρε! Τι έγινε; εδώ θα την βγάλουμε; λέω απορημένη.
Στο μεταξύ, έχουν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια ότι πάλι ξανθικία έκανα και παχουλή μάλιστα!
Κοιτάζει αριστερά ο Γιώργος, κοιτάζει δεξιά, και μου απαντά ...
Τώρα, ποιος δουλεύει ποιον;
Έχασα το χρώμα μου, το ύφος μου και γενικότερα την γη κάτω από τα πόδια μου ... έβαλα το χέρι στα μάτια μου και του λέω, με όση αξιοπρέπεια σου απομένει κάτι τέτοιες στιγμές:
Τώρα αν σας πω ότι παραγνώρισα τι θα μου πείτε;
Ευχαριστώ για τα φιλιά θα πω ... απάντησε ο καλός εκείνος κύριος.
Τρικλίζοντας και σκοντάφτοντας πάνω στην αξιοπρέπειά μου και το γόητρό μου, μπήκα στο αυτοκίνητο, όπου ο καλός μου με κοιτούσε απορημένος.
Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι, αλλά τον πρόλαβα λέγοντάς του ευγενέστατα: Τσιμουδιά!!!!!!!
Σε λίγο ήρθε ο Γιώργος, πήγαμε για φαγητό και το θέμα συζήτησης εκείνη την βραδιά ήταν το πάθημά μου.
Πάντως του έμοιαζε! Αλήθεια! Στο πιο γερασμένο, αλλά του έμοιαζε!